Columns

Het Kwartet. Deel II: De chirurg

geschreven door 29 september 2020
hard-to-get

Een nieuw liefde vinden is tegenwoordig verworden tot naar links en naar rechts swipen van online datingprofielen en laat zich vergelijken met het vinden van een speld in een hooiberg. Mission impossible, of toch niet? Dr. Love neemt je mee op haar wondere ontdekkingsreis door de digitale datingwereld.

Hoewel ik inmiddels mijn eerste schreden heb gezet binnen de digitale datingwereld, moeten we nog even terug naar de offline wereld. Er is – naast een onbedwingbare nieuwsgierigheid –  eigenlijk nog een reden dat ik mijn heil online ben gaan zoeken: een complexe verliefdheid welke uitmondde in een nog complexere scharrelrelatie. De man in kwestie: aantrekkelijk, slim, charismatisch en… een enorme flirt. De eerste keer dat wij elkaar tijdens een bespreking ontmoetten wist ik meteen dat het foute boel was. Ik voelde zijn blik constant op mij branden; hij wilde mij, dat was wel duidelijk. Ik voelde meteen dat ik deze man erg interessant vond.

Tegelijkertijd wist ik ook waar ik mee te maken had; een chirurg, en nog wel een van het type dat bovenaan de ladder staat, oftewel hét alfamannetje van de apenrots dat een ziekenhuis heet. Ik kende de verhalen wel van de verpleegsters die in katzwijm vallen voor ‘de mooie dokter’, en kon me bij deze dokter al helemaal een voorstelling maken hoe dit zou zijn: x10. Deze man zat dus al gauw in het vakje ‘foute boel’ en ‘no go’. Dit was echter van kortere duur dan ik aanvankelijk in gedachten had.

In de weken na onze ontmoeting werd ik geregeld gebeld door deze man. Gewoon, ‘voor de gezelligheid’ zei hij dan. Ik ben inmiddels niet meer zo groen als gras en ik weet dat mannen nooit ‘zomaar’ bellen. Ik drukte hem vaak weg, beantwoordde zijn telefoontjes en appjes niet of mondjesmaat en wanneer we elkaar in persoon troffen was ik vriendelijk, maar afstandelijk. Zoals motten worden aangetrokken door licht en een stier door een rode lap, zo werkte mijn gedrag zijn interesse en toewijding juist in de hand. Waar alle vrouwen in zijn wereld normaal gesproken stante pede voor hem vielen, had hij ineens te maken met een exemplaar dat niks van zijn avances moest hebben.

Maar de aanhouder wint: na maanden volhouden en aansturen op een ontmoeting samen, ging ik overstag. Op een warme zomerdag, na veel alcohol op een zonnig terras, was daar onze eerste kus. Het hek was van de dam en een ontluikende liefde een feit.

Wanneer we maar konden zagen we elkaar, belden we en stuurden we dagelijks appjes. Ik viel als een blok voor deze chirurg. Maar toen, na enkele maanden nam zijn interesse af. Afspraken werden steeds vaker afgezegd en het bellen hield op. Van spontane appjes van zijn kant was ook al geen sprake meer. Er wordt wel gezegd dat mannen willen jagen en in dit geval leek dit ook echt zo. Hoe zit dit precies?  Worden (sommige) mannen door dergelijke oerinstincten gedreven en gaat het ze echt alleen om de verovering? En wat betekent dit voor vrouwen (of mannen): ‘moet’ je als vrouw hard-to-get (blijven) spelen?

Helaas is er niet veel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar dit fenomeen. Er zijn wel enige aanwijzingen dat dit werkelijk zo is. Inzichten uit onderzoek geven inzicht in de psychologie achter waarom we soms naar personen verlangen die ons harder laten werken voor hun aandacht en waarom we interesse verliezen wanneer we het gevoel hebben dat de buit binnen is. Volgens onderzoek van Gary Lewandowski, hoogleraar psychologie, zouden personen die hard-to-get spelen zich zelfverzekerd gedragen, houden ze hun opties open en hebben niet meteen seks. Dit gedrag zou ‘kwaliteit’ impliceren en aan bij potentiële partners het signaal geven dat je van grotere ‘paringswaarde’ bent. Het kunnen veroorloven van deze kieskeurigheid impliceert volgens Lewandowski dat je meerdere opties hebt. Hieruit volgt dat je dus wel een geschikte partner moet zijn. Een ander liet zien dat de hard-to-get strategie niet goed werkt wanneer je op zoek bent naar een kortdurende scharrel.

Ben je op zoek naar dates of een serieuze relatie? Dan blijkt deze strategie kennelijk wel te werken. Proefpersonen in deze studie hadden liever iemand die minder beschikbaar is, oftewel iemand die moeilijker te krijgen is. Deze resultaten sluiten aan bij resultaten uit een onderzoek aan de University van Chicago. Aan mannen werd gevraagd om zichzelf in te delen in de groepen ‘best wel verlegen’ of ‘gladde prater’. Beide groepen kregen foto’s van mooie vrouwen te zien en moesten deze beoordelen. Sommige  foto’s waren vaag terwijl andere scherp waren. De verlegen mannen bleken de vrouwen op de scherpe foto’s mooier vinden. Interessant was dat de gladde praters echter een voorkeur hadden voor de vage foto’s. Volgens de onderzoekers zou dit betekenen dat  wanneer je meer moeite voor iets moet doen, dit vanzelf meer waard wordt.

Weer ander onderzoek geeft ook aanwijzingen dat hard-to-get spelen begeerte en interesse in de hand kan werken. De studie verdeelde mannen in twee groepen. De eerste groep mannen mocht zelf een vrouw kiezen waarmee ze op date zouden gaan. De tweede groep mannen werd willekeurig aan een vrouw gekoppeld. Ook werd er een trucje uitgehaald met het gedrag van de ‘dates’. Tijdens de eerste helft van het aantal dates waren de vrouwen enthousiast. Echter, tijdens de tweede helft waren zij niet meer geïnteresseerd of enthousiast.

Toen de mannen vervolgens vragen moesten beantwoorden bleek – niet geheel verrassend – dat de mannen de vrouw leuker vonden wanneer deze enthousiast was. Toen de vrouwen niet meer geïnteresseerd waren, wilden de mannen die zelf een keuze hadden gemaakt met wie ze op date zouden gaan vaker op een tweede date gaan, in vergelijking met de groep waarin de vrouwen en mannen willekeurig aan elkaar waren gekoppeld.

Kort samengevat: de mannen vonden de vrouwen die hard-to-get speelden minder leuk, maar zij begeerden deze vrouwen tegelijkertijd ook meer.

Kan het dus zo zijn dat jagen, en dus een overwinning na een hard-to-get-periode, het ego van ‘de man’ streelt? Je bent immers ‘moeilijker’ te krijgen, hebt een bepaalde ‘partnerwaarde’. Dus met deze overwinning winnen ze niet alleen jou, maar krijgen ze wellicht het idee dat ze bovendien beter zijn dan andere mannen. Werkt dit voor alle mannen zo? Volgens Helen Fisher, een beroemd antropologe, werkt de hard-to-get-strategie het beste bij personen wiens hersenen overgoten zijn met de neurotransmitter dopamine. Deze neurotransmitter speelt een belangrijke rol bij onder andere seksueel gedrag, beloning, leren en onvoorspelbaarheid.

Waarschijnlijk had ik de pech dat ik een man had getroffen met een vrij grote dopamine-gevoeligheid. Waar het voor hem kennelijk (onbewust) een spel was, was dit het niet voor mij. Is liefde een spel? Voor sommigen waarschijnlijk dus wel. Maar volgens Helen Fisher werkt hard-to-get echt alleen aan het begin van een relatie. Hoewel het dus een strategie kan zijn om iemands aandacht en interesse te wekken, kun je je ook afvragen of je wel een spel wilt spelen met iemands hart en gevoelens. Als je elkaar leuk vindt, dan vind je elkaar leuk. En als hij zijn interesse verliest, dan verdien je iemand die wel moeite voor jou zal blijven doen. Dit was precies wat resoneerde in mijn gedachten. Doelgericht pakte ik mijn laptop en maakte mijn online datingprofiel aan.

Meestal geven ‘wij’ vrouwen de mannen de schuld dat ze ‘allemaal hetzelfde’ zijn. Dit terwijl je er zelf verantwoordelijk voor bent om weer op hetzelfde type man te vallen. Moe van het type mooie-maar-o-zo-foute-dokter, besloot ik voor een ander type te gaan. En daar was hij dan; bruine ogen, bruin haar en… brandweerman.

Wordt vervolgd…

Beeld: Sergi Viladesau via Unsplash

Wellicht ook interessant voor jou: