Een nieuwe liefde vinden is tegenwoordig verworden tot naar links en naar rechts swipen van online datingprofielen en laat zich vergelijken met het vinden van een speld in een hooiberg. Mission impossible, of toch niet? Dr. Love neemt je mee op haar wondere ontdekkingsreis door de digitale datingwereld.
Heel af en toe open ik mijn datingapp nog weleens. Maar ik weet eigenlijk niet goed waarom. Verveling, behoefte aan aandacht, of om gewoon even ongegeneerd in het leven van een ander te gluren? Het zal vast een combinatie van deze elementen zijn. Gelukkig ben ik niet ‘verslaafd’ aan de app, zoals menig vriend of vriendin in mijn omgeving.
Het schijnt dat het ontwerp van datingapps is gebaseerd op het principe van een fruitautomaat. Onvoorspelbare beloningen veroorzaken meer activiteit in beloningsgebieden in de hersenen dan beloningen waarvan we weten dat ze eraan komen. Fruitautomaten zijn hier een voorbeeld van; spelers weten niet wanneer ze, terwijl ze aan een hendel trekken of op een knop drukken, een jackpot zullen winnen. Ze spelen met de wetenschap dat uiteindelijk (hoewel onduidelijk wanneer!) iemand die aan de hendel trekt, de jackpot zal winnen. En precies dit gegeven van onvoorspelbare beloningen vormt de kern van een datingapp. Kortom, swipen is net als het trekken aan een hendel van een fruitautomaat. ‘Je hebt een nieuwe match!’ activeert je beloningscentra in de hersenen op eenzelfde manier als het krijgen van drie citroenen op een fruitautomaat. Hoe onregelmatiger en onvoorspelbaarder de beloning, hoe verslavender.
Daarbij kan men zich afvragen of de bedrijven achter dergelijke datingapps wel dezelfde belangen hebben als de gebruiker. Het belang van een gebruiker, zoals ik of mijn vrienden en vriendinnen, is het vinden van een goede match of daadwerkelijke partner. Maar dit is niet in het belang van bijvoorbeeld Tinder, Happn, Bumble of welke datingapp dan ook. Hun belang is juist dat wij géén partner vinden, want zij willen dat we steeds weer terugkeren op de app. Dit levert namelijk data en inkomsten (uit advertenties) op. Kortom, als gebruikers al vrij snel online de liefde van hun leven ontmoeten dan is een datingapp deze kwijt. Een datingapp gebruikt een algoritme dat voor mij bepaalt wie ik te zien krijg en wie mij te zien krijgt. Samengevat: de bedrijven hierachter bepalen dus in feite mijn liefdesleven… en eventuele toekomst. Kortom; zijn dergelijke apps een zegen of juist een vloek?
Het antwoord hierop weet ik niet. Ik ben wel blij dat ik me in ieder geval van bovenstaande bewust ben. De kans dat ik Mr. Right tref op een online app wordt dus getorpedeerd door de makers van de apps zelf. Nu ik het gevoel heb dat de kans dus groter is dat ik de jackpot win in het casino dan dat ik online de prins op het witte paard ga treffen, swipe ik zonder ook maar echt de profielen nauwkeurig te bestuderen wat mannen naar rechts. Weldra verschijnt ‘Je hebt een nieuwe match!’, en nog een, en nog een.
Ik schiet met hagel en stuur aan allen: ‘Voel jij je ook zo gebruikt door het algoritme van deze app?’ Twee weten duidelijk niet waar ik het over heb en komen met een 13 in een dozijn versiertekst, maar de laatste weet tot mijn verrassing précies waar ik op doel. ‘Om gek van te worden’ krijg ik terug. Hij vervolgt, ‘Ik weet dat ZIJ hier ergens moet zitten en ik weet tegelijkertijd dat er machten aan het werk zijn om te verhinderen dat ik haar tref. Jij zal het waarschijnlijk niet zijn, want ik zit hier pas (weer) 2 weken op. Te snel om echt een match for life te hebben 😉.’ Interessant. Ik blijk een Social Media Strateeg te hebben getroffen die vanuit zijn achtergrond veel weet van algoritmes en het sturen van menselijk gedrag. We hebben leuk contact en appen wat heen en weer: twee zielen die even op zoek zijn naar contact, een aardig woord en een leuk gesprek, zonder meteen bijbedoelingen te hebben. Dat kan dus ook!
Nu de Social Media Strateeg en ik toch al weten dat we dus geen echte match zijn, maar we wel door hebben dat we leuk met elkaar kunnen praten én bij elkaar op een steenworp afstand wonen, spreken we voorzichtig af om ooit eens een kopje koffie te doen. Maar niet nu. Ik sta op en trek mijn jas aan. Het is tijd om naar een café te gaan, waar er geen algoritme is dat bepaalt wie er wel of niet naar binnen mag. Bij dit café bepaalt Piet de uitsmijter wie die avond de gelukkige is en wie niet.
Wordt vervolgd.
Beeld: Sergi Viladesau via Unsplash
