Een nieuwe liefde vinden is tegenwoordig verworden tot naar links en naar rechts swipen van online datingprofielen en laat zich vergelijken met het vinden van een speld in een hooiberg. Mission impossible, of toch niet? Dr. Love neemt je mee op haar wondere ontdekkingsreis door de digitale datingwereld.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben ‘date-moe’. Nu al. Ik dacht dat ik online daten geweldig zou vinden. In het begin vond ik dat ook. De vrijheid, het gemak, het aanbod… of zo leek het. Maar nu, inmiddels een paar maanden verder, moet ik eerlijk zeggen dat ik ineens snap wat vriendinnen om mij heen bedoelden met ‘date-moe’ zijn. Aan aandacht geen gebrek en ik heb er flink op-uit-gedate de laatste tijd, maar ik ben het zat.
Hoewel ik helemaal senang ben met casual seks en ik niet per se op zoek ben naar ‘de vader van mijn kinderen’ begint er toch iets te knagen. De oppervlakkigheid van steeds die lege gesprekjes, de ongemanierdheid en het ontzettende liefdeloze en vluchtige karakter. Waar dating een jaar of tien, vijftien jaar geleden ingezet werd voor hofmakerij, lijkt het vervangen te zijn door een hooking up culture. En ik doe er zelf ook aan mee.
Sommige mannen in kwestie zijn best leuk, aardig, grappig soms, maar verder eigenlijk gewoon niet bijzonder. Daarnaast is er ook een categorie ‘niet-leuk’. Na een date hoor je niks meer, blijk je ‘geblokt’ of blijkt het gewoon een enorme eikel. Een groot deel van de mannen (en wellicht ook vrouwen) gebruikt online datingapps als verkapte escortservice, als je het mij vraagt.
Laatst ving ik een gesprek op tussen twee vrienden. Een van hen legde uit waarom hij nergens echt in investeert. Hij zag de datingapps als een soort Thuisbezorgd: ‘soms heb je zin in Aziatisch, soms in Pizza, en soms in Hollandse pot. Met een beetje swipen beslis ik iedere dag weer wat ik wil eten’. Bij ‘eten’ vond meneer het nodig om aanhalingstekens met zijn vingers te maken. Na deze opgevangen conversatie was ik er klaar mee. Geen zin meer nog om langer een nr.14 (met extra artisjok) op een menu te zijn.
Ik ben vast van de oude stempel, maar ik vind het niet normaal dat sommigen online al hun beleefdheden overboord lijken te gooien. Hoezo is ghosting ok? Het is laf om te verdwijnen en iemand te blokken in plaats van de moed én het respect op te brengen om de confrontatie aan te gaan en iemand af te wijzen. Het lijkt te worden vergeten dat er zich een mens aan de andere kant van het scherm bevindt.
Het meest enge vind ik nog wel dat ik merkte dat ikzelf ook ‘harder’ werd door de eindeloos veel voorgeschotelde profielen. Je kunt zoveel gesprekken aangaan en matches hebben, dat ook ik er steeds minder moeite in stak. Bevalt het me niet, dan heb ik tegenwoordig een lijstje met een aantal standaardteksten om het contact te verbreken. Onpersoonlijker kan niet. Meer keuze bevrijdt niet maar verlamt en lijkt de mens eerder ontevredener dan gelukkiger te maken. En onbeleefder en ergens onmenselijker.
Nu is mijn verhaal niet op zichzelf staand. De verhalen over teleurstelling, rampzalige dates van vrienden en vriendinnen in mijn omgeving zijn legio. Dates die niet komen opdagen, dates die in niks op hun profielfoto lijken, dates die hun portemonnee ‘vergeten’ zijn. Maar vooral dates bij wie je gewoon niks… voelt.
Is het doel van liefde (en wellicht ook seks) niet om iets te voelen? Spanning, vlinders, beroering, hoop? Ik krijg dat wel van een spontaan gesprek in de supermarkt, oogcontact in de trein, of wanneer iemand op een feestje vraagt of hij misschien mijn telefoonnummer mag hebben. En je kunt dat vast ook treffen op een datingapp, maar ik geloof er even niet meer in. Wellicht later weer. Waar ik merkte dat het online daten mij emotioneel afvlakte, wil ik juist weer in contact staan met mijn gevoel en dit durven én mogen tonen aan de mensen die ik tegenkom.
Kortom, aan mijn (digi)lijf even geen polonaise meer, ik zet de joker in.
Wordt vervolgd…
Beeld: Sergi Viladesau via Unsplash
